کودکان ممکن است واکنش های احساسی نسبت به خود قصه،‌تفسیرهایی که از آن می شود یا عناصر گوناگون ادبی درون قصه از خود نشان دهند.

واکنش ها ممکن است تنها در حد اشاره های سر و صورت باشد یا ارتباط گفت و گویی با قصه یا قصه گو . می توانید پس از گفتن قصه برای کودکان از خود چنین پرسش هایی را بکنید:

    کدام یک از کودکان در زمان قصه گویی نسبت به آن واکنش نشان دادند؟
    کدام بخش از داستان بیشترین واکنش را برانگیخت؟
    کودکان چگونه واکنش های خود را نشان دادند؟
    آيا واکنش های آن ها به هر شکل که بوده بر قصه گویی شما اثر گذاشت؟
    آیا پس از پایان گرفتن زمان قصه گویی، کودکان درباره داستان چیزی گفتند؟ اگر چنین بود، نظر آن ها نشانگر واکنش احساسی بود یا تفسیری از قصه یا توجهی به ویژگی های ادبی مانند سبک قصه گویی بود؟
    آیا واکنش های آن ها برای برگزیدن قصه در آينده برای این گروه سنی می تواند ابتکار تازه ای در شما ایجاد کند؟

منبع:
شناخت ادبیات کودکان: گونه ها و کاربردها از روزن چشم کودک

هنگام قصه گویی این نکته ها را رعایت کنید:

    گوشه ای از اتاق را انتخاب کنید که کودکان بتوانند از آن جا مراسم قصه گویی را بشنوند و ببینند. یا در برابر آن ها بایستید و یا کنار آن ها بنشینید.
    پیش درآمد مناسبی را انتخاب کنید. اطلاعاتی درباره نویسنده به کودکان بدهید. یک رخداد مربوط به قصه را بیان کنید. یا کار خود را با یک پرسش آغاز کنید.
    با کودکان رابطه چهره به چهره برقرار کنید. این کار سبب می شود آن ها به شکل کامل تری درگیر قصه شوند.
    از صدای مناسب و آهنگ تاثیر گذار استفاده کنید.
    هنگام قصه گویی قدم بزنید یا مسیر حرکت خود را تغییر دهید تا نشانگر تغییر صحنه، شخصیت و دامن زدن به تعلیق یاشد. اگر نشسته اید  کمی به جلو و عقب خم شوید.
    پس از قصه گویی کمی مکث کنید و به شنوندگان خود فرصت بدهید درباره آن چه گفته اید عمیقا فکر کنند.

منبع:
شناخت ادبیات کودکان: گونه ها و کاربردها از روزن چشم کودک

   

تنهایی
برقا رفت. همه جا تاریک و ظلمات. از پنجره بیرون رو نگاه کردم. همه ی همسایه ها چراغاشون روشن بود. حتما کنتور، فیوز پرونده. روسری سرم گذاشتم و چادر رو از رخت آویز برداشتم. رفتم توی حیاط. چراغ قوه ی  گوشی رو گرفتم سمت کنتور. نه. فیوز نپریده بود.در رو باز کردم. سرمو آوردم تو کوچه. راست، چپ. همه برق داشتند.

 

زنگ زدم به علیرضا. کجایی؟ ...  برقا رفته. ...  نه. نگاه کردم. فیوز نپریده بود. ... آره. همه همسایه ها برق دارن. ... نمیدونم. .... میگی چیکار کنم؟ کجایی پس علیرضا؟ می ترسم تنهایی. ...  بیا دیگه. ... نه به خدا. .... راست می گم. برقا قطه. فکر می کنی دروغ میگم که بیایی؟ .... نه به جون نی نی مون. .... اصلا به جون خودم ... خوبه؟ .... راس میگی. نی نی مون که هنوز نیومده .... خوب نیست از الان به جونش قسم بخوریم ..... می دونی ساعت چنده؟ .... . خوبه که بچمون از الان بابا بالا سرش نباشه؟ هان؟ اصلا میدونی چیه؟ نمیایی نیا. من هم مثل بچه ام می خوام تو تاریکی امشب رو سر کنم. بچه ام نه ماه بدون لامپ زندگی می کنه. حالا من هم یه امشب رو بدون برق سر می کنم. اشکال نداره. .... نه. گریه نمی کنم. گریه برای چی؟ علیرضا، می ترسم. میشه یه دونه از اون ماشین بزرگا آتیش نشانی رو  از سر کارت بدزدی، بیاری منو از اینجا نجات بدی؟

 

دوربین مخفی
از روی شیشه هایی که لای کاشی های دیوار نصب شده اند دارم نگاش می کنم. روم به دیواره. فکر می کنه خوابم. ولی قایمکی دارم می پامش. حس فضولیم گل کرده. دوست دارم ببینم وقتی کسی دور و برش نیست چیکار می کنه. غرق تو فکر شده و زانوش رو بغل گرفته. حوصله اش سر می ره. مدام سرش رو این ور و اونور تکون می ده. بعضی وقتا سرش رو، روی زانوش میذاره و یه تکانه ای به سرش وارد می کنه و بعد مثل توپی که به زمین خورده باشه سرش رو بالا میاره. حوصله اش سر رفته. با صورتش ور می ره. کم کم انگشتش میره توی دماغ. انگار یه چیز مهمی کشف کرده باشه جا به جا میشه. یه نگاهی به من میندازه که ببینه خوابم یا نه. مطمئن میشه که خوابم. ولی من از شیشه هایی که مثل آینه عمل می کنند رفتم تو کوکش. یه چیز در میاره. روی اون یکی دستش میماله. باز هم ور میره. انگار میخواد از تو  یه معدن، گنج پیدا کنه. داخل این تونل، انگشتش رو یه چرخی میده. ولی انگار موفق نمیشه و انگشتش نمیرسه. یه فینی میکنه تا بیاد پایینتر. فایده نداره. دوباره فین میکنه. منو نگاه میکنه. یه انگشتش رو میذاره روی پره اون یکی لول دماغش، تا تمام توانش رو برای این یکی لولش بگذاره. با چشش منو نگاه میکنه و محکم فین میکنه. پره دماغش می لرزه و لبخند رضایت به لبانش می نشیند. از کناره های لول دماغش، آروم آروم،اون تیکه جواهر رو میکشه سمت بیرون. میماله روی دست چپش. کنار اون قبلی. دو تا رو به هم می ماله تا یه گنج بزرگتر بشه. باز هم نگام میکنه. بعد اینکه دوباره مطمئن میشه که خوابم، با انگشتش کناره فرش رو میزنه بالا، کشفیاتش رو اونجا قایم میکنه.

حالم بد شد. دیگه واقعا خوابم گرفت. خدا، منم همیشه فکر میکنم تو منو نمی بینی. تو گفته بودی که بعضی چیزا مثل فین می مونن ولی من باور نکردم. فکر می کردم الماسن. به خاطر همین با ولع دنبالشون می رفتم. با اینکه میدیدم فین هستن ولی مثل الماس بهشون نگاه می کردم. خدا جونم، یه موقع هایی یه کارایی می کنم که خودم هم بدم میاد. همش هم دور و برمو نگاه می کنم که کسی منو می بینه یا نه. ولی کسی رو نمی بینم. اون موقع ها، حتی تو رو هم نمی بینم. ولی حواسم نیست که تو ، منو می بینی. حالت از من به هم میخوره. تو اون لحظه، از کارا من کز میکنی و ناراحت می شی. خدا جونم تو وقتی از کارای من ناراحت میشی گریه هم می کنی؟ مگه نه؟ آره. گریه میکنی. من می دونم. خدا جونم، من چند بار گریه تو رو درآوردم؟ آ خدا، من خیلی بدم

هزینه آسایشگاه


تو خیابون یه مرد میانسالی جلومو گرفت , گفت: آقا ببخشید, مادر من تو اون آسایشگاه روبرو نگهداری میشه, من روم نمیشه چشم تو چشمش بشم چون زنم مجبورم کرد ببرمش اونجا, این امانتی رو اگه از قول من بهش بدید خیلی لطف کردید.
قبول کردم و کلی هم نصیحتش کردم که مادرته بابا, اونم ابراز پشیمونی کرد و رفتم داخل آسایشگاه, پیرزن رو پیدا کردم, گفتم این امانتی مال شماس, گفت حامد پسرم تویی؟
گفتم نه مادر, دیدم دوباره گفت حامد تویی مادر؟
دلم نیومد این سری بگم نه , گفتم آره, پیرزنه داد زن میدونستم منو تنها نمی ذاری,
شروع کرد با ذوق به صدا کردن پرستار که دیدی پسر من نامهربون نیست؟
پرستاره تا اومد گفت شما پسرشون هستید؟
تا گفتم آره دستمو گرفت, گفت 4 ماه هزینه ی نگهداری مادرتون عقب افتاده , باید تسویه کنید.
حالا از من هی غلط کردم واینکه من پسرش نیستم ولی دیگه باور نمی کردن..
آخر چک و نوشتم دادم دستش, ولی ته دلم راضی بود که باز این پیرزن رو خوشحال کردم , هر چند که پسرش خیلی ... بود.
اومدم از پیرزنه خدافظی کنم تا منو دید گفت دستت درد نکنه , رفتی بیرون به پسرم حامد بگو پرداخت شد , بیا تو مادر!!!

بال های جا مانده

 

پرنده بر شانه های انسان نشست . انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت : اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه من آشیانه بسازی . پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدمها را خوب می دانم اما گاهی پرنده ها و آدمها را اشتباه می گیرم . انسان خندید و به نظرش این خنده دارترین اشتباه ممکن بود .

پرنده گفت : راستی چرا پر زدن را کنار گذاشتی ؟ انسان منظور پرنده را نفهمید اما باز هم خندید . پرنده گفت : نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است . انسان دیگر نخندید . انگار ته ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد . چیزی که نمی دانست چیست . شاید یک آبی دور – اوج دوست داشتنی .

پرنده گفت : غیر از تو پرنده های دیگری را نیز می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است اما اگر تمرین نکند فراموش می شود .

پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشمش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .

آنوقت خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت : " یادت می آید ؟ تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود . اما تو آسمان را ندیدی . راستی عزیزم بالهایت را کجا جا گذاشتی ؟ " انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد . آنوقت رو به خدا کرد و گریست...

قرار بود جمعه از طرف مدرسه به یک اردوی تفریحی برویم. محلی که برای اردو انتخاب شده بود یکی از کوه های زیبا و معروف بود که رودخانه های زیبا از میان آن عبور می کرد.

بی صبرانه برای رسیدن آن روز لحظه شماری می کردم.

بالاخره جمعه آمد و من تمام وسایلم را جمع کرده بودم. مادرم برای صبحانه و ناهار برایم غذا گذاشته بود و خودم هم بدمینتونم را برداشتم تا آن جا با دوستانم بازی کنم.

در مدرسه همه جمع شدیم و با هم به سمت کوه حرکت کردیم.

مدتی پیاده روی کردیم تا به یک رودخانه رسیدیم می خواستیم آن جا بنشینیم و صبحانه مان را بخوریم که دیدیم بطری ها و باقیمانده ی غذاهایی که اطراف رودخانه ریخته فضایی برای نشستن باقی نگذاشته.

دوست نداشتم آن جا بنشینم به خاطر همین پیشنهاد کردم که از آن جا برویم و جایی بهتر پیدا کنیم.

اما دیدم که یکی از دوستانم پلاستیکی بزرگ برداشته و با یک چوب شروع به جمع آوری زباله ها کرده و بقیه ی بچه ها هم به کمک او رفتند اولش دوست نداشتم به آن ها کمک کنم چون آشغال ها را ما نریخته بودیم که حالا باید جمع می کردیم و لی بعد دیدم که  این کار من به نفع خودم و طبیعت است من هم یک پلاستیک برداشتم و به آن ها کمک کردم.

بعد از تمام شدن کار از دیدن آن منظره ی زیبا واقعاً خوشحال شدم و با بچه ها بساط صبحانه را مهیا کردیم و همانجا نشستیم و از طبیعت زیبا لذت بردیم.

موقع برگشت به خانه با خودم فکر می کردم که اگر هر کسی مواظب رفتار خود باشد و با طبیعت با بی رحمی رفتار نکند چقدر همه چیز و زیبا و دوست داشتنی می شود.

من بهارم فصل باران
دوست دارم دانه ها را

سبز و خرم ، شاد و خندان
بازی پروانه ها را

دوست دارم آسمان را
آفتاب مهربان را

دوست دارم روی گل را
رنگ گل را بوی گل را

دوست دارم ماهیان را
توی چشمه، توی دریا

دوست دارم هر کجا را
باغ و بستان، کوه و صحرا

دوست دارم، دوست دارم
من بهارم، من بهارم

بزرگ ترین جایزه ادبیات کودک جهان به «باربرو لیندگرن» که هم نام «آسترید لیندگرن» نویسنده مشهور سوئدی است تعلق گرفت.